Mei 1940: 80 jaar geleden vielen de Duitsers België binnen. Roland Derveaux wil de geschiedenis opfrissen in de roman “Met de monsters op de hielen”. Voor jong en oud.
Wegens covid-19 verstuurd met vertraging.
MEI! Korter kan de naam van een maand niet zijn. Mei, de bloeimaand, de kleurrijkste maand van het jaar. Mei, de maand met het gekwinkeleer van jonge vogels en het gestoei van onlangs geboren dieren, op de boerderij of op het veld. Mei, voor katholieke gelovigen de Mariamaand. Mei, de maand met het meest frisse groen aan de bomen, en plantjes op de velden die aan de oppervlakte komen piepen.
Maar tachtig jaar geleden was mei de maand waarin Duitse bommen, granaten en kogels, leed en ellende zaaiden onder de bevolking. Mei 1940 is dan ook de maand die ik oproep in mijn laatste boek, “Met de monsters op de hielen”, bijna dag na dag. Van in het begin hing de oorlogsdreiging als donkere wolken in de lucht en de tiende was het zover: Duitse troepen overrompelden België en zullen het land gedurende vier tot vijf jaar bezetten. In mei 1945 was het met Hitler en zijn Wehrmacht amen en uit. Mei staat dan ook symbool voor de vrede die nu al 75 jaar duurt.
In West-Vlaanderen waren de Leie en de Mandel in Mei 1940 het toneel van vijf dagen intense gevechten, beschietingen en bombardementen. Verhalen hierover doen nog steeds de ronde, omdat getuigen ze opgeschreven hebben of hebben laten opschrijven, of omdat ze het nu nog kunnen navertellen, soms een beetje vervormd door de tand des tijds of de overlevering langs verschillende generaties.
Lees in “Met de monsters op de hielen” het ontroerende relaas van de toen zesjarige Carlos Libbrecht, die gedurende het bombardement op Oostrozebeke, samen met zijn kleine broertje getroffen werd door rondvliegende shrapnels en daar nu nog de sporen van draagt. Zijn broertje Lucien van nog geen drie jaar oud, had minder geluk. het werd naar een ziekenhuis in Gent overgebracht, waar het later overleed.
Of dat van de familie De Mets, die ontsnapte aan een zekere dood, omdat de moeder, tegen het advies van haar man, die als chauffeur in Engeland was, zichzelf en haar kinderen in veiligheid bracht bij een buur, toen achter hen een voltreffer hun huis compleet vernielde.
Lees hoe Meester Michel Vanbosseghem de mobilisatie verteerde, omdat hij tot vreugde van zijn nakomelingen zijn ervaringen genoteerd heeft in een dagboek, voordat hij een heenticket kreeg naar een kamp in het verre Duitsland.
Lees het ongelooflijke verhaal van Ursmar D’hondt, tweemaal de dood in de ogen gekeken heeft, zelfs een kogel door de hals kreeg, maar door de dokter kon verzorgd worden.
Lees hoe Brabander Karel Mertens, (die op 10 mei honderd jaar wordt!) zoals alle kanonniers, infanteristen en andere troepen, de hele 18-daagse veldtocht, vanaf dag één - na ieder gevecht moest terugtrekken, van Limburg tot West-Vlaanderen, met de Duitsers op de hielen, zelf als bij wonder slechts licht gekwetst werd, maar heel wat vrienden en bekenden zag sneuvelen.
Lees verder hoe soldaten in de strijd gewond werden en onmenselijke pijnen moesten doorstaan voor ze verzorgd werden, terwijl hun maat naast hen aan het creperen was...
Lees over de massacres waarbij burgers doodgeschoten werden...
Lees over kelders en schuilplaatsen vol verstekelingen, straten vol haveloze vluchtelingen, doodsbang voor de kogels die hen om de oren floten, voor de huilende vliegtuigen, de bommen en granaten die op hen afgevuurd werden...
Enzovoort, enzovoort…
Roland Derveaux - www.facebook.com/plezierschrijver